SAMODZIELNOŚĆ DZIECKA PIERWSZYM KROKIEM KU DOJRZAŁOŚCI SZKOLNEJ
Samodzielność daje dziecku:
-
poczucie sprawstwa, kompetencji,
-
poczucie sukcesu (potrafię, wiem),
-
poczucie niezależności (zrobię to sam, nie boję się, jestem bezpieczny),
-
przynależność do grupy (potrafię to co oni),
-
samoobsługa usprawnia motorykę dużą i małą (wpływa na rozwój grafomotoryki)
Pomóż dziecku uwierzyć w siebie!
Poczucia własnej wartości nie da się odziedziczyć!
Dziecko buduje je przez wiele lat, a my dorośli możemy mu w tym bardzo pomóc. Pęd do samodzielności jest naturalny i najważniejszy w rozwoju dziecka. Okres symbiotycznego związku dziecka z matką trwa do mniej więcej 8 m. ż. (tak, tak miesiąca!), potem nadchodzi czas na samodzielność odpowiednią do wieku. Na początku rodzicielskiej drogi większość z nas zauważa, wręcz chwali się coraz większą samodzielnością dziecka nasz Jaś już siedzi, Marysia ma 10 m-cy i już chodzi…Najtrudniejszy dla rodziców jest okres swoistej walki dziecka o bycie niezależnym, w ok. 2 r.ż. (pamięta go większość udręczonych mam „wszystko umiejących” dwulatków). Rosnąca wraz z dzieckiem jego samodzielność wielu rodziców przeraża i złości.
Powodów, dla których rodzice hamują u dziecka naturalną potrzebę bycia samodzielnym, jest wiele np.:
-
strach, że zrobi sobie krzywdę, lub coś zepsuje (zostaw, bo stłuczesz, wylejesz…),
-
pewność, że zrobimy coś szybciej i lepiej (szczególnie gdy nam się spieszy, a tak jest prawie zawsze),
-
przekonanie, że jest jeszcze małe i nie musi nic robić (jeszcze się w życiu napracuje),
-
obawa, że jak mu się nie uda, to będzie mu smutno, będzie płakała (więc oszczędzamy im przeżywania porażek).
Takie wyręczanie dziecka we wszystkim to dawanie mu komunikatu:
-
bez rodziców sobie nie poradzisz,
-
nic nie umiesz,
-
my wiemy i umiemy lepiej,
-
nie można ci ufać…
To właśnie w takich sytuacjach dz. zaczyna w siebie wątpić, czuje się słabe i nieporadne. Nie zbudujemy w dziecku poczucia własnej wartości, jeżeli ono nawet nie decyduje o kolorze rajstopek, nie śpi samo, mama je karmi, żeby się nie ubrudziło, nie pomaga w domu bo stłucze, zniszczy, nie umie…
Dzieci samodzielne:
-
czerpią przyjemność z robienia czegoś samemu,
-
stawiają sobie konkretne cele i starają się je osiągać,
-
mają dużo energii i entuzjazmu,
-
wiedzą, że mogą na siebie polegać,
-
chętnie służą pomocą innym,
-
tolerują nawet żmudną drogę do atrakcyjnego celu,
-
potrafią podejmować decyzje.
Radość obserwowania, jak samodzielne staje się nasze dziecko, powinna być największą nagrodą dla rodzica. Zachęcając do bycia niezależnym, warto pamiętać o paru wskazówkach:
-
nie porównuj dziecka z innymi (Kasia już sama się ubiera, a ty ciągle nie umiesz),
